Brieven, theemeubel én manden

Blog 75 van Taboe in het theemeubel gaat over het uitstel van de afspraak met het NIOD. Het overdragen van mijn vaders brieven moest wachten. De reden is dat de bamboemanden waarin mijn vaders brieven in het theemeubel werden bewaard niet meer bij mij thuis waren.

 

Net voor ik met mijn steekkarretje en mijn ‘archief’ met de brieven die verwerkt zijn met de schoenendozen naar Amsterdam toog, viel het mij net op tijd in. Een soort flashback maar dan de andere kant op. Nog voor de overdracht aan het archief van het NIOD moest ik natuurlijk foto’s maken van alle brieven, ín de manden, ín het theemeubel. Zo werden ze immers meer dan 65 jaar bewaard.

Eerder had ik wel de brieven en de manden thuis maar nog geen theemeubel, later had ik de brieven en het theemeubel in huis maar geen manden meer. 

 

Mijn oudste broer en zus en de manden

Mijn vader schreef aan mijn moeder én aan mijn oudste broer en zus. Hij stuurde regelmatig pakketten met van alles en nog wat, waar hij zijn hand maar op kon leggen naar zijn jonge gezin thuis. Soms verpakt in dicht gesoldeerde blikken en soms in bamboemanden.

Zijn brieven werden bewaard in bamboemanden die destijds als verpakking van zo’n overzees pakket gebruikt waren. Het adreslabel aan mijn moeder en broer en zus zit er nog aan.

 

 

 

 

Mijn oudste broer is jaren geleden overleden. Toen mijn oudste zus overleed waren de brieven in de manden al bij mij in huis. Het was in de periode dat ik Taboe in het theemeubel opstartte.

We vulden de manden met zonnebloemen voor het afscheid van mijn zus. Zonnebloemen omdat mijn vader zonnebloemen schilderde. Zijn schilderij hing sinds zijn overlijden bij mijn zus thuis.

De manden met het label, een extra label met de namen van de latere kinderen en nog latere kleinkinderen, de zonnebloemen waren een symbool van eenheid. Mijn vader en oudste broer en zus toch aanwezig bij mijn moeder en haar kinderen en kleinkinderen. Zie ook blog 32.

 

 

 

De manden bleven in het huis van mijn zwager, vijf jaar later

Na het afscheid van mijn oudste zus bleef het bloemstuk in de manden in het huis van mijn zwager op Schiermonnikoog. Het terughalen kwam ooit wel eens dacht ik.

Ooit eens duurde vijf jaar, de manden raakten verzeild in een slepende kwestie nadat ook mijn zwager overleed. Nu heb ik ze na zoveel tijd eindelijk terug.

 

Brieven, manden, theemeubel, foto’s, mijn moeders brieven passen er niet in

 

 

Om de foto’s te kunnen maken haalde ik de brieven uit de schoenendozen om ze vervolgens weer terug in de bamboemanden te doen. De omgekeerde handeling had ik gedaan toen ik de brieven rangschikte op jaar en datum. Destijds bleek dat mijn moeders brieven er niet bij waren terwijl wij kinderen altijd dachten dat zowel mijn vaders brieven als mijn moeders brieven in het theemeubel zaten. Waar konden die van mijn moeder zijn?

Na allerlei foto’s van de manden en brieven zette ik de manden in het linker kastje van het theemeubel. Maakte diverse foto’s en langzaam maar zeker drong tot mij door dat het linker kastje zo goed als vol zat.

 

 

Mijn moeders brieven, minstens evenveel in aantal en dus volume, hadden er nooit of te nimmer bij gepast. Mijn moeders brieven zijn nooit in het theemeubel bewaard gebleven. Een hele vreemde gewaarwording.

Ik heb er nog met haar over gesproken (In onder kopje Vooruitblik van Taboe in het theemeubel).

 

NIOD here we come!

De ontdekking dat mijn moeders brieven niet in het theemeubel en waarschijnlijk nooit in ons ouderlijk huis bewaard werden kon alleen gedaan worden doordat de afspraak met het NIOD werd uitgesteld.

Naast de foto’s een waardevolle opbrengst. Ik hoef niet meer stil te staan waar toch in vredesnaam mijn moeders brieven kunnen zijn.

 

Waarschijnlijk lees ik op enig moment, ik verwacht vlak voordat mijn vader in december 1949 huiswaarts keert, dat mijn moeders brieven op haar verzoek door mijn vader in Indië zijn verbrand. We zullen zien.

 

Niets staat meer in de weg om de brieven van oktober 1945 – juli 1948 en de correspondentie in de voorgaande oorlogsjaren 1943 – 1945 naar het NIOD te brengen. Dan het verwerken van de resterende brieven vervolgen, voorbij deze mijlpaal.