Het zwijgen tussen mensen,

zuigt een vacuüm.

Als het geluid van hakkend hout

en hier en daar een blaf.

 

Of hoe de rooksliert van houtvuur ruikt,

afgezonderd van al het andere.

De stem onttrekt zich, verontschuldigt gehaast

en stilte valt rondom mij.

 

Langzaam speel ik geluidloos,

als wajangpop mijn gedachten in silhouet.

Ik neem de volle stilte, en gebaar de ruimte vol.

 

Alleen het ritselen van mijn touwtjes

valt samen in het moment

waarin mijn parels stellig rollen.

 

December 2006