Ik trek de plastic opbergkist, een dekenkist had toepasselijker geweest maar minder praktisch, en alles wat er op en omheen ligt te voorschijn. Een mix van papieren en spullen stal ik rondom uit. Van wat ik gebruikte bij de boekpresentatie en signeersessie van Keerkring of rondwaren in tijd tot en met aantekeningen van de brieven die ik tot nu toe las. Aantekeningen van telefoongesprekken, losse foto’s, foto’s in het groene blik, het rode fotoboek, P.J’s boek, 2-6 RVA gedenkboek, krantenknipsels, enveloppen met niet meer zulke vaste schuinhandschriften, alles door elkaar.

 

Boek P.J. mee op vakantie Bali-Java

 

Zelfs de spullen van de vakantie naar Bali en Java liggen er tussen, onze eigen reis en ook het fotoboek van de reis die mijn ouders jaren terug maakten, een cadeau van hun kinderen. Ik nam P.J’s boek toen mee op vakantie, met de namen van mijn ouders erin genoemd, het verhaal op thuisreis. Het kwam, met te drogen gelegde bloemen van daar, mee terug.

Ik zoek naar de aanknopingspunten die ik tot nu toe verzamelde, en ik kom meer spullen tegen dan ik verwachtte, sommige al bijna weer in de vergetelheid. Ik ontkom er niet aan, hier moet eerst opgeruimd worden.

Het is de bedoeling dat ik alles op een rijtje zet, een plan de campagne maak, globaal, geen strak van A naar B plan, zo werkt het niet.

 

Ik zoek de, van Commando DienstenCentra afkomstige, ‘staat van dienst’ van mijn vader, waarmee ik naar het NIMH (Nederlands Instituut Militaire Historie) kan om meer te weten te komen. Tot op het niveau van locaties en gevechtshandeling kan ik ermee komen, heb ik begrepen, een diepe duik in de archieven.

 

Intussen heb ik een aardig rijtje van locaties van enkelen van de club van acht, maar deze is nog verre van sluitend. De brieven zullen natuurlijk uitsluitsel geven maar het kan geen kwaad om er van meerdere kanten naar te kijken.

 

 

Keerkring gepasseerd, overschrijden van een demarcatiepunt

 

Ik vouw de brief met de staat van dienst open en mijn oog valt onmiddellijk op de twee momenten waarop mijn vader de keerkring passeerde. Wat merkwaardig dat dit genoemd wordt. Wat apart dat ik net de oude, eerdere versies en correctiestapels van mijn eigen Keerkring schift en weggooi, ik bedenk dat mijn eerste boek er is en ik mijn eigen keerkring gepasseerd ben en al lang weer verder ben. Demarcatiepunt voorbij.

 

Waarom zou dat genoemd worden in een staat van dienst? Ik kijk eens beter en zie dat er heel weinig informatie staat, het eerste deel van Breda tot Engeland en dan:

uit Nederland vertrokken per ms Tegelberg, Keerkring gepasseerd, in Nederlands-Indië aangekomen, wachtmeester, uit Indonesië vertrokken per ms Johan van Oldenbarnevelt, Keerkring gepasseerd, alles met data en dan het staartje afbouwen. Moet ik daarmee de archieven in? Kan NIMH daarmee iets uit archieven opduikelen?

 

Het subtiele aankomen in Nederlands-Indië en vertrekken uit Indonesië.

 

Ik verwachtte een veel gedetailleerder verhaal, is dit de staat van dienst zoals je die mag verwachten? Natuurlijk had ik er eerder een blik op geworpen, de aandacht echter nog elders en niet scherp. Realiseer mij nu pas dat er niets staat.

Per 1 nov 1949 pas wachtmeester zie ik, ik dacht veel eerder en zoek even terug in P.J’s boek: 3 mei 1947. Vreemd. Over aanknopingspunten gesproken.

Prominente plaats op de actielijst.

 

 

Nieuw onderzoek politionele acties, wat vindt de veteraan uit de klei

 

Ik heb dagen en dagen gewacht en mijn geduld voldoende op de proef gesteld. Wat vindt P.J. van het nieuwe onderzoek? Ik bel. Geen gehoor. Zijn mijn blog’s per post in het verkeerde keelgat geschoten? Er schiet van alles door me heen maar niet dat het te laat is. Dat is onmogelijk. Ik bel weer.

 

Hij weet ervan natuurlijk maar volgt de actualiteit verder niet. Hij kijkt er niet naar op tv en zoekt het niet op. Het maakt hem boos. Jaren geleden is er genoegdoening gehaald, het verhalen op oorlogsschade is tussen beide regeringen overeengekomen, dat is klaar.

 

De motieven van het onderzoek van nu. P.J. gelooft alleen in financiële motieven vanuit Indonesië. Hij wil dat beide regeringen een definitieve streep onder het verhaal zetten.

Het idee van weer een onderzoek maakt hem kwaad, bijna iedereen is al dood of bijna dood.

Zo ziet hij het. Hoe het ook zit, wat de nuances ook mogen zijn, zo ziet hij het.

 

 

Westerling, Rawagede, het vege lijf

 

In een oorlogssituatie is je eerste opdracht de vijand buiten gevecht stellen. Een ruim begrip zegt P.J. Het bevel was, nooit beginnen met schieten, alleen terugschieten wanneer er op je geschoten wordt. Het werd vooral ook het vege lijf redden, is ook een ruim begrip.

Westerling was van de speciale commando’s zegt P.J, ingezet bij extreme situaties. Dat viel buiten ons gezichtsveld maar hij kleurt ook ons verhaal mee.

En voor de tweede keer vertelt P.J. over Rawagede, Ravegidí. zoals hij het uitspreekt. De eerste keer dacht ik dat hij navertelde wat anderen hem toevertrouwden, hij heeft immers veel contacten. Dat denk ik nu weer.

Het is een plausibel verhaal in een guerrilla setting, voor zover ik mij daar iets bij voor kan stellen. Een kruising tussen, gezond verstand, (beschaamd) vertrouwen, proberen grip op stabilisering in eigen omgeving te krijgen, behoud van vege lijf en uiteindelijk, rekbaar interpreteren van bevelvoering.

Dit gaat niet over goed praten. Dit gaat over dat het is zoals het is.

 

 

Ooggetuigeverslag politionele acties, P.J’s tweede boek

 

P.J. heeft Tjitse Santema gevraagd of hij delen uit zijn verslag over de Tegelbergreis, De Jongens fan de Tegelberg, mag gebruiken voor zijn tweede boek. Zijn tweede boek dat vooral moet gaan over hoe het is om patrouille te lopen, hoe het is om in een guerrillastrijd verzeild te raken. Tjitse wordt ook al oud zegt P.J, wij zijn zo helder niet meer. P.J. back in business met zijn tweede boek.

Het beste nieuws dat ik in tijden hoorde. Ha!

 

P.J. vraagt of ik die stukken uit het reisverslag wil vertalen van het Frysk naar het Nederlands. En dan hebben we het nog even over familie en dit en dat en waarom sus wel en dat weer niet, dat ik wel Fries lees maar niet schrijf, en dat ik toch weer wel net een gedicht dat met mijn familie heeft te maken, van Nederlands naar Frysk vertaalde, met woordenboek erbij. Dat het niet anders dan zo kon en daardoor zoveel veranderde en beter werd, en al die dingen en dat het andersom dan toch ook wel moet kunnen. Ik hoor van hem.

Ik hoor weer van P.J. en ik trek de eerste enveloppe na de Tegelberg open.

 

Eindelijk.