Rustig en klusjes in Soekamelang

Vandaag een rustige dag, geen patrouilles. Een paar dagen geleden een van de vele varkens die hier rondlopen geschoten. Zo’n stukje spek smaakt lekker hoor, we hebben gesmuld van erwtensoep met zwijntje. De opper had een blik ananas en die hebben we met een blik dikke melk (net room) burgermeester gemaakt, laten wij ook eens een enkele keer smikkelen, daar knapt een mens van op.

We hebben een stel Chinezen in bescherming genomen, ze werden bedreigd door de rampokkers en durfden niet langer in de kampong te blijven. Hun huizen zijn leeggeplunderd en een groot deel is in brand gestoken. Ze hadden genoeg voeding bij zich en redden zichzelf. Gelukkig zijn ze weer weg, weer een zorg minder. Een jongen is achtergebleven en speelt een beetje voor djongos. ‘k Heb hem alle schoenen en de enkelstukken en koppels laten poetsen. Hij is erg gewillig maar poetst het liefst wapens want hij wil bij het Indische leger, zodra er reisgelegenheid is gaat hij naar Batavia.

We zitten in een huis. K en ik op een kamer. De KNIL sergeant is hier ook met zijn huishouding, een baboe en twee aangenomen meisjes van vijf en zes jaar. Het zijn leuke kinderen en ze brengen hier vrolijkheid in huis. Ik snap niks van hun gesnap, ze kunnen hun mondje wel roeren. Zij zijn voor mij nog een beetje schuw want ik ben de nieuwe toean. De baboe van hem is een akelig brutaal wijf en ik ben blij wanneer ze ophoepelt. Er zijn weer twee boe’s bijgekomen, met de opper mee, dat lijkt er meer op. Alles woont, slaapt en eet bij ons, ook de Chinese jongen, we zijn met z’n elven en het is een gezellige boel.

Heb met de jongens, enkele monteurs, geprutst aan de grote ruwolie motor waar de rijstpellerij hier op draait. Het geval moest met luchtdruk op gang gebracht worden. De machinist had voordat hij de kuiten nam, de grote luchtdrukcilinders leeg laten lopen. We hebben drie flessen met geperste lucht laten aanrukken en ze kregen de motor vanavond aan de praat. Meteen is de grote dynamo voor het opwekken van stroom aangesloten, we zitten nu weer bij elektrisch licht. Ik heb er de hele middag met de neus bovenop gestaan, om een idee te krijgen hoe zo’n groot geval werkt. Lichtleidingen worden gemaakt, jammer dat niet alle fittingen en schakelaars uit Depok zijn meegekomen, ik heb nog één fitting schakelaar en één lamp.

Ik zit in de weekdienst en heb drie dagen vrij van patrouillelopen. Heb banjak werk met allerlei klusjes. Het is een toer om de zaak schoon te krijgen, we hebben nog steeds te weinig inlands personeel. Als de jongens geen patrouille of wacht hebben, slapen ze of hebben werk in het kamp. Een beetje door de vingers zien, toch moeten de kamers schoongehouden worden want anders wordt het een smeerboel.

Zware touwkabel om het vliegwiel van de ruwoliemotor

Indische messen, steekwapens en bajonetten geslepen, stens gerepareerd en drie nieuwe zuigers gemaakt voor de DDTspuiten, die hebben we hier hard nodig. De lichtleidingen zijn gemaakt en ’s avonds was er geen licht want de machinist had pech met de motor en verspeelde alle druk. Ik heb aangeraden om een zware touwkabel om het vliegwiel te rollen en deze op gang te trekken met een wagen. Ze durfden het niet te wagen, bang dat de motor terug zou slaan en dan de wagen door de muur zou trekken. Toch probeerden ze het en de eerste keren knapte de kabel en de derde keer lukte het onder luid gebrul van de hele batterij. Dingen waar je in Holland niet aan denkt, halen ze hier uit. Nu kunnen we de grote luchtketel zelf op druk houden en zijn niet langer afhankelijk van de luchtcilinders van de divers onderdelen.

Ik moet eten uitdelen. Gedroogde aardappelen, 3 soorten groente, lekkere jus en puddingvla met vruchten op sap na. Het smaakte heerlijk en ik heb teveel gegeten. Hoe is het mogelijk dat we midden in deze rotzooi nog zo goed kunnen eten. Je moet onze keuken zien, een afdak met een paar oude benzinevaten op stenen en nog een paar grote halfronde Indische kookpannen. Daar wordt ons potje op klaargemaakt. De kok heeft geen water meer, daar eerst even voor zorgen.

Even kijken of er nog wat in de courant staat. Jij bent beter op de hoogte dan ik. Natuurlijk mogen we alleen overdag, bewapend en met minstens drie man het kamp verlaten, maar verder zit ik hier weer net zo rustig als in Depok.

Schurft, grote rottende tropenzweren

Sergeant V hield op de weg ziekenrapport onder de bevolking. Wat je daar ziet is ontzettend. Schurft, grote rottende tropenzweren, baby’s die geen hele plek meer op hun lijfjes hebben, een jonge vrouw met syfilis met half weggerotte borsten en een groot gat in haar zij, en je kunt begrijpen hoe ze er verder van onderen dan uit moet zien. Bijna allen zitten onder het ongedierte.

V helpt zoveel mogelijk maar het is een druppeltje op een gloeiende plaat. Er komen steeds meer mensen en alleen tropenzweren kunnen we nog helpen. Alles is weer op. Onze hospik heeft ook niets meer. De mensen moeten wachten tot we nieuwe aanvulling krijgen of het rode kruis iets meeneemt. We hebben gebrek aan verband, medicijnen en personeel. Het valt niet mee om 30-40 mensen, die vaak uren hebben gelopen en geduldig aan de weg staan te wachten op toean dokter, te zeggen dat ze niet geholpen kunnen worden.

Drie patrouilles op pad

Gister moesten drie patrouilles op pad, om 23.00 uur, 2.00 uur en 5.00 uur. Een heel geknobbel om uit te kienen wie er mee moesten, alle gebouwen aflopen om het door te geven, weer een samenkomst en de manschappen weer opnieuw ingedeeld, dus weer een rondje maken. Weer klopte het niet, want jongens die de hele dag hard gewerkt hebben kunnen niet zonder rust op nachtpatrouille. Nog eens knobbelen en een derde rondje door het kamp tippelen. Toen naar de wachtcommandant om de wektijden op de diverse tijdstippen door te geven. Voor koffie en brood zorgen. Ben meteen daarna in bed gedoken, na een bordje griesmeelpap. Reveille hoefde ik niet te houden want er was niemand meer over.

De eerste patrouille had weinig succes, één rampokker gesnapt. De vorige dagen zijn er vier dieven opgepakt die huizen van Chinezen en fabrieksgoederen roofden. Daarbij werd een jongen van 14-15 jaar aangeschoten, dwars door zijn body. Het doel was een rampokker die er tussenuit kneep en net toen het schot afging vloog manus er tussendoor. We hebben de knaap meegenomen en verbonden. Daar we geen dokter hebben, kunnen we er weinig van zeggen, maar het lijkt mee te vallen. Later hebben we hem doorgezonden naar het hospitaaltje van Soebang.

Zondag bestaat niet voor ons

Iedereen slaapt uit, er is geen preek. Er wordt aan gewerkt om 1 x in de 14 dagen hier een dominee te hebben. Zondag bestaat niet meer voor ons. En als rustdag helemaal niet meer. Er wordt nog wel moeite gedaan voor godsdienstoefeningen maar nu alles zo uit elkaar getrokken is, komt er niets van terecht.

Denk jij overdag wel eens aan god? Ik niet. Het ligt in gods hand of wij dat heerlijke geluk weer mogen beleven, daarvoor mogen we bidden en ook alles aan hem overlaten. Het uw wil geschiede kan ik niet echt bidden schat. Ik kan jou niet missen en ik wil mijn schatten terug hebben. We weten het allebei schat, god is goed wanneer we hem nodig hebben in nood, verder kunnen we het zelf wel.

Ik sta weer zo ver van hem en kan mezelf wel redden. ’s Avonds wanneer ik naar bed ga lees en bid ik, maar het zegt me niets, ik voel niet dat god bij mij is. Toch weet ik dat hij voor mij en voor mijn lievelingen thuis zorgt. Blijf voor me bidden schat, je moet me helpen. Hoelang heeft hij nog geduld met mij?

Zopas kwam de filmwagen, de jongens hebben na vier zware weken wel zin in een verzetje en hij werd met een hoeraatje ingehaald.

Wij kunnen ons EM badje met ere dragen en moedig thuisfront

Ja schat, er is in die korte actie veel gepresteerd door ons leger. Wij kunnen ons EM badje met ere dragen. De legerleiding is vol lof over de 7 DD. Mijn lieveling heeft in spanning gezeten maar je hebt het moedig gedragen, ik ben vol lof over mijn dappere thuisfront. Dank voor jouw moed en voor je bidden en voor alles, hoe moet ik het allemaal schrijven? Mijn brieven zijn vaak zo koud maar je weet hoe diep lief ik je heb.

Hoe gevaarlijk ook, ik ben blij bij mijn onderdeel te zijn

Hoe druk ik het ook heb en het gevaarlijk blijft met de patrouilles, ben ik blij bij mijn eigen onderdeel te zijn. Ik ben nog wel gauw moe maar weer gezond en ik eet goed. Ik krijg een magere kop maar de pondjes die ik de laatste weken kwijtraakte, zitten er bijna weer op. Ik heb goede moed.

Geloof maar niet dat wij ons nu op de oude demarcatielijn terugtrekken, dat zou gelijk staan aan moord door de TNI op duizenden weerloze mensen. We hebben nu kunnen zien, wat we altijd al vermoeden, hoe hard het nodig is dat er een eind aan de terreur komt. Hoe het nu verder gaat schat weet ik niet en heb daar nog geen overzicht op. Wel weet ik dat we het met de huidige regering van de Repoeblik niet klaarspelen.

Openluchtvoorstelling, wapenstilstand en toch donderen met kanonnen

De openluchtvoorstelling van de filmwagen bijgewoond, een mooie film. Het doek stond zo opgesteld dat de kampongbevolking ook mee kon genieten en geloof maar dat ze dat gedaan hebben. De meesten hadden nog nooit zoiets wonderlijks meegemaakt en waren bang dat het geval op hen af zou komen. Heb meer genoten van het kampongpubliek dan van de film, veel aaagh en oeegs en handgeklap.

Na afloop lekker tidoeren (slapen). Wilde net gaan slapen toen de opper kwam. Stukken klaarmaken en gereed maken voor afmars. Weg dromen en tampatje.

Weer overal langs en de mannen eruit halen en aan laten treden bij de kanonnenloods. Verbaasde, verbouwereerde gezichten, dikke knopen en andere krachttermen, minder geschikt om op te schrijven. Het is nu zover dat niemand van ons bij zo’n bericht van z’n stokje gaat, ook ons is niets te dol en dan gaan we maar weer.

Stukken klaarmaken, munitie laden, thee halen en de zakken vol met pinda’s en Java Players. We moesten wachten op wagens omdat de onze waren uitgeleend aan 8-RVA. Het duurde tot 1.00 uur en toen kwam het bericht tot 5.00 uur slapen. Batterij wekken, wassen en eten en om 6.00 uur klaar staan. De wagens waren op tijd. Na een 15 km richting Cheribon zijn we in stelling gegaan. Onderweg moest er een half verbrande brug verstevigd worden met balken, wat in een paar minuten gebeurd was. Het is vaak een wonder dat we zonder brokken over de wrakke, krakende bruggen komen.

Het doel was een kampong tegen de rand van een djatybos (teakhout), waar de mooie gelakte voordeuren van gemaakt worden. Het was daar ondanks de wapenstilstand steeds donderen en nu was het onze beurt om te donderen. We hebben er behoorlijk op geknikkerd, eerst vier salvo’s uit vier stukken, daarna negen salvo’s en tot slot nog twaalf. In zo’n twintig minuten waren er 100 schoten uit. Er moest zuiver geschoten worden want het broeinest was omsingeld door infanterie die onze assistentie ingeroepen had.

Jammer dat we zelf nooit zien waar we op schieten, we schoten op 7 à 8 km. Het lijkt net of we maar zo’n beetje in het wilde weg schieten. Later hoorden we dat ons vuur zuiver was, de infanterie was in hun nopjes. Hoeveel gevangenen of doden er waren, of er wapen gevonden zijn hebben we niet gehoord. Het was meteen afgelopen. Tot 13.00 in stelling gestaan maar na half 9 geen schot meer gelost. We hadden direct wel naar huis kunnen gaan maar kregen geen opdracht, de verbinding was verbroken.

Het regende zo nu en dan een beetje maar ik had mijn gascape en leren wolvest en heb lekker gemaft op de harde sawa met als hoofdkussen een sawadijkje.

Heb net nog een spuit waar het doorhaalkoord met lap in was blijven steken gemaakt, soldaat blij dat zijn spuit weer spuit. Over vijf minuten gaat het licht uit. Gods onmisbare zegen bid ik voor mijn schatten.

Mijn lievelingen, mem, Pim en Bé!!!

Je had een moeilijke dag met je verjaardag, toch fijn dat ze allemaal aan je gedacht hebben. Heerlijk dat je dan je twee kleine schatten kan knijpen, dat is een heerlijke vergoeding. Ik begrijp dat je blij was dat de dag weer voorbij was. Nee, dat is geen ondankbaarheid maar verlangen dat niet bevredigd wordt. Gelukkig dat je eindelijk bericht kreeg dat ik echt opknapte in het hospitaal.

Kun je niet meer zingen? Ik doe het wel, meestal een beetje neuriën weet je wel? Waarom zing je niet meer? Ik begrijp het schat, later moet ik je weer horen hoor. Zing je wel voor Pimmie mem? Ja natuurlijk. Denk erom dat je het niet verleert hoor.

Als kleine kereltjes pootjes krijgen lopen ze weg. Ik geloof best dat de schrik je om het hart sloeg, gelukkig dwaalde onze hummel niet heel ver weg. Hou hem maar in de gaten en leer hem zo langzamerhand maar alleen op de weg lopen als je met hem wandelt. Dan leert hij waarvoor hij op moet passen en uit moet kijken. Ook Pim moet door scha en schande wijs worden.

Opvoeding, makkelijk praten

Pim mag niet met z’n handen eten hoor, ook al zegt beppe, wat hindert dat. Ik weet dat het moeilijk is maar je moet doorzetten hoor. Hij heeft de boel goed in de gaten, wat beppe zegt en hoe memmi daarop reageert. Laat hem maar brullen en als beppe het niet aan haar hoofd kan verdragen, breng je hem er maar even uit en laat hem dan maar uitbrullen. Het zal niet lang duren of Manus is stil en krijgt in de gaten dat mem baas is.

Verkeerde dingen die ze jong leren zijn heel moeilijk weer af te leren. Ze begrijpen niet -eerst wel en later niet- en voelen onbewust dat er wat hapert. Denk niet Nan dat ik bang bent dat jij onze hummels geen goede opvoeding geeft, maar ik wil trachten je te helpen.

Verwacht ook niet dat je ze een volmaakte opvoeding kunt geven snoes, er blijft altijd genoeg over wat mem niet naar het zin is. Ik geloof niet dat die kleine rakker zich op de kop laat zitten, wat ik fijn vind. Je zult nog wel meer moeilijkheden met Pim krijgen en memmi zal nog wel eens hard moeten zijn. Hij moet begrijpen dat wat mem verbiedt hij niet doen mag en dat het niets uitmaakt dat beppe zegt dat het niet hindert.

Je denkt misschien, jij hebt makkelijk praten, net zoals toen ik nog geen kinderen had en de fouten bij anderen zag. ’t Zou zoveel makkelijker zijn wanneer je alleen was met onze prullen en geen rekening hoefde te houden met beppe. Ik weet het liefste en ben blij en dankbaar dat het zo goed gaat. Ik laat het volkomen aan jou schat, wat jij doet is goed schat. Het is heerlijk dat je al die dingen schrijft.

Kan ik je nog een beetje helpen of heb je er weinig aan? Eerlijk schrijven hoor. Ik heb vaak het gevoel dat ik hopeloos tekort schiet. En dat je in mijn brieven niets vindt wat je nodig hebt. Is dat zo? Krijg je het gevoel dat ik veranderd ben en oppervlakkig word? Het eerste misschien wel, maar voor jou niet, maar het laatste in geen geval. Wel moet ik me er tegen verzetten het in deze omgeving niet te worden. Vooral op geestelijk gebied. Christus betekent zo weinig voor me, echt bidden kan ik maar zelden. Wel lees ik dagelijks in mijn bijbeltje maar het zegt me niets. Het dringt niet tot me door en ik moet me inspannen om te lezen wat er staat. Laat staan dat ik het beleef en voel. Ik kan jou daarmee niet helpen, dat heb je de laatste tijd wel gemerkt. Het is alles zo dor en dood.

Alleen mijn grote liefde voor jou en mijn kinderen blijft en wordt steeds dieper.

Pim met heities foto en een doodziek kind

Het heeft me getroffen dat Pim heities foto moest hebben toen hij ging slapen. Hij kan het nog niet weten maar het is heerlijk. Ik weet nog hoe je bent hoor, je staat zo diep in mijn hart gegrift. Onze kinderen zijn later nieuw voor mij. Ik tracht het me wel in te denken, hoe dat zal zijn, maar ik kan het me toch niet goed voorstellen. Ik heb het maar zo kort beleefd. Wel weet ik dat het heerlijk zal zijn, samen voor onze hummels te zorgen.

Ik kan wel danken dat onze lievelingen goed verzorgd zijn en niet zo lijden als de moeders en kinderen hier.

Een van de kinderen van V. is ziek, buikpijn, ze heeft het erg te pakken en huilt zo nu en dan. We kunnen er niets aan doen. Ik ben er even geweest en heb mijn hand op haar voorhoofdje gelegd, het was gloeiend heet. Ik kan haar niet troosten omdat ze me niet verstaat en ik kan ook niks voor haar doen. Pappi is met de patrouille weg. Dat hulpeloos toekijken is moeilijk, ook kan ik geen dokter halen. Wist ik maar wat het was. Ik denk bij mijzelf het moest je eigen kind eens zijn. We beginnen van de kleintjes te houden en sollen en spelen er mee.

Indische wapenverzameling?

Ik wil proberen zo langzamerhand een Indische wapenverzameling bij elkaar te krijgen. Zie je al een wapenuitrusting op een Indische doek bij ons aan de muur? Grote plannen, of er wat van komt is maar de vraag. In de eerste plaats moet ik zorgen dat jij een echte sarong krijgt.

Het schrijven wil niet meer schat. Koes onze poppen van heit en hele dikke túten.

Armzalig leven in de kampong, wij hebben niets, hulp in bittere nood?

Met de wagen hebben we verschillende kampongs afgereden en doorzocht maar het leverde niks op. Eén steekwapen hebben we in beslag genomen maar de eigenaar met rust gelaten. De kampongbewoners zijn nog wel vreesachtig maar lopen niet meer weg.

Met het doorzoeken van de krotten zie je eigenlijk goed hoe de mensen leven. Het allernoodzakelijkste ontbreekt, geen bedden, dekens, kleren. Totale verwaarlozing en vervuiling, stank en ongedierte. Het verwondert me dat er niet nog meer zieken zijn. Kleine wurmen van kinderen lopen en kruipen spiernaakt rond en spelen in al die vuiligheid en krabben aan hun vieze pruikjes. Veel schurft en andere huidziekten. Wanneer kan er geholpen worden in deze bittere nood? Wij hebben niets. Gelukkig is er in deze omgeving nog rijst, dus honger lijden ze niet.

Op het verste punt van de tocht was alles verwoest. Van de huizen was letterlijk geen één steen op de andere gebleven. De TNI steekt de zaak in brand en de bevolking haalt alles wat bruikbaar is aan stenen en hout weg om hun eigen wrakke krotten weer een beetje op te lappen. De stuwdam is intact maar de bruggen zijn verbrand. Gelukkig hebben de meeste een ijzeren onderstel zodat ze vlug weer hersteld zijn.

Heb nog op een TNI uitkijkpost gestaan in een hoge boom, een pracht zicht over de djatybossen waar de heren verscholen zitten. Van daaruit gaan ze op nachtelijke strooptochten. Voorlopig laten we ze zitten en annexeren we eerst het vlakke land, dat is bijna gebeurd.

Patrouille en buikklachten

Vanmorgen een patrouille, niks loos, we krijgen ons gebied al aardig rustig. Ben de hele dag in kamp geweest. De huishouding van V is vertrokken. Wij wilden graag een baboe hier houden maar zij wilde niet alleen in een vreemde omgeving achterblijven. Hadden we de baboe uit Depok maar hier, zij wilde wel mee maar we mochten geen inlands personeel meenemen. We hebben de boel hier afgeboend, grote schoonmaak gehouden, de boel uitgemest.

Er lag een grote stapel was, heb twee baboes van de jongens onze bullen laten wassen, of wat ervoor door moet gaan. Wij zijn al blij wanneer het weer droog in de kast ligt. Gelukkig kwam de opper met twee djongos hier uit de kampong. Geschikte kerels, als ze nu maar blijven. Een beetje opleiden zodat we niet altijd in de rotzooi zitten.

Er zijn de laatste tijd veel jongens met buikklachten. We hebben een afvoergoot aangelegd voor vuil water, het was paardenwerk in de gloeiende hitte. Vuil water mag niet in plassen staan, dan wordt het een broeinest van ongerechtigheden. Een eerste vereiste is hygiëne en dat lijkt er nu weer een beetje op.

Een lichtleiding aangelegd bij de wc en mandiekamer. Ik dacht een lekkere lange avond maar dat zat er niet in. De foeragewagen kwam niet, dus geen eten. Met die wagen moesten onderdelen meekomen voor de motor, dus ook geen licht. Toen de wagen kwam eerst zorgen dat er licht kwam, de derde poging met de sleepkabel draaide het geval weer.

Erop uit in het djatybos

Er stond weer een zaak in brand, het leek dichtbij. Ik werd er met vijf man, een chauffeur en bewaking met een wagen op afgestuurd. Binnen vijf minuten reden we al, sommige jongens moesten op de wagen hun broek nog vast maken. Zoals altijd bleek de brand veel verder weg te zijn.

In het djatybos kwamen we voor een kapotte brug, via een andere weg en weer hetzelfde, totaal verbrand. Van de kapitein mocht ik met zo’n kleine patrouille niet in het bos komen. Je zit erin voor je het weet. Ik dacht eromheen te kunnen en liep verder toen de wagen niet verder kon. maar het bleef bos. Een paar houtdieven namen de benen en ik liet ze lopen.

Weer terug want ik was op verboden terrein, de jongens kankeren dat we er niet op af gingen. Het is typisch, eerst kankeren ze dat ze uit hun middagdutje gewekt worden, maar wanneer ze op pad zijn, de zwarte rookwolken zien en avontuur ruiken, kankeren ze nog harder dat ze niet verder mogen. Nog eens langs een andere weg maar de brand bleek niet 4-5 km maar 9-10 km in het bos te liggen. Terug naar het kamp voor nadere orders. Ik wilde versterking halen maar werd door de kapitein afgelast, dus inzakken, pech gehad.

Ik denk niet dat je veel aan mijn brieven hebt schat, het gaat steeds haasje rep je. Jou man maakt het uitstekend hoor, denkt veel aan zijn lievelingen. Toch ben ik gelukkig en heb meer moed dan in het hospitaal.

Hospitaaltje in Soebang, bevolking maakt sawas en kampongs weer op

Met vijf man op weg gegaan naar het hospitaaltje in Soebang. Ik heb de eerste prikken van de tweede kuur voor dysenterie alweer gehad. Een strop dat ik niet naar Batavia ga want nu kan ik geen pakje versturen, geen films voor de jongens en mijzelf meenemen en geen foto van mij laten maken. Je mocht mij best zien hoor na het hospitaal, maar een paar weken later zie ik er al weer heel anders uit.

We reden over stuwdammen en sluizen die allemaal nog intact waren, langs dode en verbrande sawas, langs groene sawas, over smalle weggetjes en nog smallere bruggetjes. Het laatste eind dwars door een bos waar dikke apen haastig in de bomen klommen. Het was er heerlijk koel.

Onderweg even bij de C-batterij langs gegaan om te zeggen dat we heelhuids aangekomen zijn. Bijna altijd wordt door de radio doorgegeven naar andere afdelingen dat er een wagen op pad is. De vertrektijd en de vermoedelijke tijd van aankomst wordt doorgegeven, dat zijn veiligheidsmaatregelen. Is een wagen een paar uur te laat dan weet men dat er wat loos is, motorpech of contact met de vijand. De route is bekend en het is dus eenvoudig om een hulppatrouille uit te zenden. Het was weer een mooie trip. De bevolking maakt hun sawas weer in orde en knapt de half verrotte kampongs weer op. Er komt weer leven in de brouwerij.

Wapenstilstand is erger dan de actie, Mook verzoekt hervatting van de actie

De heer van Mook heeft hervatting van de actie verzocht, dat hadden we van hem helemaal niet verwacht. Wel een bewijs dat het noodzakelijk is. Na het staakt het vuren zijn er 45 gesneuvelden, dat zegt genoeg.

Ik heb ook gedankt voor de wapenstilstand maar doe het nu niet meer want dit is nog erger dan de actie. In de kranten kun je lezen hoe de Repoeblik erover denkt. Ze gaan door met aanvallen met bendes en sluipschutters. Er zijn vernielingen op grote schaal van rubber-, thee- en kinineplantages, van waterwerken, bruggen, wegen en spoorlijnen, fabrieken en huizen. De Indische bevolking lijdt daar het meest onder, ook als Soekarno zijn zin krijgt en alleenheerschappij krijgt.

Moet de hele wereld komen kijken om in te zien dat wij gelijk hebben? Soekarno moordt en brandt 

Onze jongens gaan niet akkoord maar volgen bevelen op. Je weet hoe ik er over denk. Ik zou er voor zijn wanneer er werkelijk kans was op overeenkomst en samenwerking, maar die is er niet.

Soekarno schreeuwt moord en brand over de hele wereld maar moordt en brandt zelf nog veel harder. Zullen ze in Holland nu eindelijk eens inzien dat het hoogstnoodzakelijk is dat de Repoeblik opgeruimd wordt? Moet de hele wereld eerst komen kijken hoe het er werkelijk voorstaat, om te geloven dat wij gelijk hebben? Moet deze bittere nood nog langer gerekt worden? Waarom wordt er in ons land niet samengewerkt?

Gelukkig komt er heel langzaam een kentering maar velen klampen zich nog vast aan onderhandelingen en goede diensten van het buitenland, wat er niets mee te maken heeft. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en ze stinken hier wel heel erg hoor.

Zegt het niks dat de bevolking blij is maar ook doodsbang dat wij weer terug moeten. Denk niet dat de horden van Soekarno, die hij niet onder controle heeft, alleen voor de zo hoog geprezen vrijheid vechten. ’t Is machtswellust. Een strijder voor vrijheid plundert en terroriseert zijn eigen landgenoten niet.

Ik hoop dat Dr. van Mook succes mag hebben en dat de actie wordt voortgezet.

Vuren en dan praten. Eerst rust en veiligheid voor iedereen

Djokja bezetten en opruimen, eerst alles rustig en veilig , dan praten over werkelijke vrijheid voor alle rassen in dit land. Laten we om echte vrede bidden, dit is geen vrede maar erger dan oorlog. ’s Nachts zijn de rampokkers en brandstichters bezig. Wij krijgen hen niet te pakken. Bij onze komst zijn ze verdwenen en trekken zich terug in voor ons verboden gebied.

Je weet dat ik van politiek geen verstand heb. Wat de bedoeling van de PvdA en de communisten en andere linksen is begrijp ik niet. Ze willen vrede, recht en vrijheid voor Indonesië. Natuurlijk is het hun bedoeling niet om de stumpers van honger en ellende te laten omkomen. Ze hebben nu hun doel weer bereikt, staking van de actie, vrede. Maar wat voor vrede? Zien ze dan niet in dat dit erger is dan actie? Wordt het volk hierdoor verlost van z’n ellende? In tegendeel, je weet het schat, ook de PvdA en anderen weten het maar willen het niet zien.

Als Indië de zogenaamde vrijheid kreeg onder deze Repoeblik, zou het volk het grootste onrecht aangedaan worden sinds alle tijden. In de Repoeblik is plaats voor een zekere categorie, er is geen plaats voor al die volken die het niet eens zijn met Soekarno. Ze zaniken over het nodeloos bloedvergieten en sneuvelen van onze jongens tijdens de actie.

Dat wij de actie gestaakt hebben en de TNI doorgaat met het doodschieten van onze jongens, daar hoor je ze niet over. Voor alles staakt het vuren en praten. Nee Nanni, het is andersom Vuren en dan praten. Eerst rust en veiligheid voor iedereen, dat is bittere noodzaak.

Vuiligheidsraad en commissie van toezicht, denk je dat ze zich bekommeren om een groot land, post is het belangrijkste

Dat Engeland en anderen ons dwarszitten ligt voor de hand, dat is louter eigenbelang. Engeland zit zelf met de eigen koloniën hopeloos met de handen in het haar. Brits Indië heeft zelfbestuur en nu vermoorden de burgers elkaar. Hindi’s tegen mohammedanen. In Palestina en Egypte is het niet veel beter. Engeland is bang dat waar zij alles zo succesvol afgebroken hebben, wij werkelijk de zaak weer op pootjes zetten. Dat Indië een eerste plaats op de wereldhandel inneemt, dat moet ten koste van alles voorkomen worden. Engeland is doodarm en kan geen concurrentie hebben. Nee Indië moet arm blijven of onder Soekarno ‘vrijheid’ krijgen, dus niet onder Nederlandse leiding komen. Dan is er voor Engeland niets te verdienen.

Denk je dat ze zich bekommeren om de ondergang van een groot volk? Waar ging de smokkelwaar naartoe, de rubber, thee, suiker, kinine etc. de eigendommen van diverse ondernemingen? De gestolen waren gingen naar Singapore, Malakka, dus naar Engeland die ze voor een appel en een ei opkochten van de Repoeblik.

En dan komen ze met het aanbod van goede diensten en dergelijke nonsens. Wij hebben weer onze goede wil getoond maar zonder resultaat, de toestand is er alleen door verergerd. De TNI krijgt een pracht gelegenheid om weer op verhaal te komen en onze jongens door sluipschutters af te maken. Als de Veiligheidsraad zo doorgaat wordt het een vuiligheidsraad.

Zegeningen van de Repoeblik: wij laten de commissie van toezicht de zieke moeders met zieke kinderen wel zien

Een goed idee om een commissie van toezicht te sturen op de order Staakt het vuren. We nemen de heren mee op patrouille in onze sector. Totaal verarmd, zieke vaak half verrotte mensen, gekleed in lompen en jutezakken, vervuild en onder het ongedierte. Dan kunnen ze ’s ochtends de zieke moeders zien met hun nog ziekere baby’s. Geduldig wachten op het ziekenrapport, dat niet meer gehouden wordt omdat wij ook niets meer hebben. Als ze dan nog geen kogel tussen de ribben hebben mogen ze verslag uitbrengen van de zegeningen van de Repoeblik.

Vandaag negen doden, twee gewonden en een vermiste aan onze kant. O schat laat me er maar over ophouden, je begrijpt er misschien niks van, ik ook niet, maar ik weet wel dat ze in Holland harstikke blind zijn.

Daar is de dominee. Heb een fijn preekje gehad over Daniël in ballingschap, die ondanks het verbod toch bad en een open venster had naar Jeruzalem. Ook ons venster, ons uitzicht moet zijn op het nieuwe Jeruzalem.

Zit lekker te snoepen.

Nieuwsberichten weer hetzelfde liedje, TNI sniperactiviteit, brandstichting enz. Volgens het nieuws vliegt de KLM weer en kan de dienst als hervat beschouwd worden, dus weer regelmatig post. Dat is voor ons het belangrijkste.

Mot in Soekamelang, relaas van toen de Regiments stafpatrouille knel zat

Volgens de dominee hebben ze in Soekamelang mot gehad. Onze patrouille reed in een hinderlaag, hoe en wat precies wist hij ook niet maar het werd een behoorlijke schietpartij, waar onze jongens zonder kleerscheuren uit kwamen. Later hoor ik er wel meer van.

Ik zou je nog vertellen hoe het afgelopen was toen de Regiments stafpatrouille knijp zat, zie blog 52 onder kopje Met I-6 RVA wagen, langs A-batterij.
Ze zijn ontzet door een patrouille van de C-batterij. De opper en een KNIL-sergeant zijn onder dekking van eigen vuur over de kali gegaan. De Regiments stafpatrouille lag daar ongedekt. Door het intensieve vuur moesten de TNI-ers zich gedekt houden en konden dus niet schieten. Ze zaten in eenmansgaten verscholen in het struikgewas.

De sergeant sloeg er een met de geweerkolf op zijn pet die helemaal indeukte en meteen de hersens ook. De opper kreeg handgemeen met zo’n knaap, z’n revolver weigerde. Ze rolden beiden in de kali, waar de opper hem net zolang het hoofd onder water hield dat hij geen asem meer gaf.

Toen was het afgelopen en konden de gewonden, die al een tijd in het water hadden gelegen, vervoerd worden. Een sergeant van de KNIL was op slag gedood door een schot in zijn voorhoofd. Drie zwaargewonden en drie licht gewonden. Voor zover ik weet knappen ze al weer op.

Misschien kan ik deze dingen beter niet schrijven schat.

Misschien kan ik deze dingen beter niet schrijven schat. Ik ben bang dat het je overstuur maakt en dat je begint te piekeren, moest Klaas dat nu eens overkomen. Ik ken mijn vrouwke, jij beleeft alles zo diep en ziet het voor de ogen gebeuren. Oorlog is wreed pop. Ik heb je beloofd de werkelijkheid te schrijven en dat doe ik zoveel mogelijk, zonder overdrijven, zoals het is.

Als ik zoals de meesten schrijf, dat alles rustig en koek en ei is, maakt mijn schat zich toch nog ongeruster dan wanneer ze de waarheid weet.

Als er wat te doen is lig ik in het hospitaal, ik maak het best

Tot nog toe heb ik niets meegemaakt, als er wat te doen is lig ik in het hospitaal. ‘k Verlang er niet naar maar toch kan het ons en mij net zo goed overkomen. Ik denk daar zelden aan, wat een geluk is, want anders zit je altijd in de rats en heb je geen leven.

Soldaten denken niet eerder aan gevaar dan wanneer ze erin zitten. We zijn wel voorzichtig hoor en hebben ogen en oren open wanneer we op patrouille zijn. En bovenal is het god die beslist over dood en leven. Jij bidt thuis voor ons, dat is heerlijk. Zoek troost bij hem schat en laat alles aan hem over.

Als je liever niet hebt dat ik schrijf hoe het is vertel me dat dan. Ik maak het best, eet goed, zelfs van de nasi goreng en slaap als een os. Ik heb van m’n leven nog niet zo goed geslapen.