Toen ik de brieven van januari 1949 uit het theemeubel tevoorschijn haalde om ermee aan de slag te gaan zag ik tot mijn verrassing een stapel brieven van mijn moeder. Het was mij ontschoten. Ik wist nog wel dat er een stapeltje was maar niet meer dat die later in 1949 aan bod komen. Ik ben al zolang bezig. Op enkele brieven na bleven die van mijn moeder niet bewaard, zie o.a. blog 76 .

Ik verheug me op haar brieven. Ben benieuwd hoe zij schrijft. Mijn vader schrijft vaak dat hij het niet zoals zij kan verwoorden terwijl ik hem toch vaak heel open en gevoelig vind schrijven.

Wat moet ik straks met haar enkele brieven? Zij die enerzijds niet wil dat iemand ze leest. Zie ook bij Over Taboe in het theemeubel. En anderzijds mij het vertrouwen schenkt om ermee aan de slag te gaan.

Ook naar het NIOD? Afwachten wat erin staat, afwegen. Voor het stapeltje aan de beurt is tref ik onverwacht alvast een enkele brief van Janke Venema, myn mem. Een voorproefje.

Een enkele verdwaalde brief van mijn moeder

‘Het opvoeden van de hummels zo verschrikkelijk moeilijk en ik voel me er zo machteloos tegenover staan, zo erg vaak dat ik er geen kant meer mee uit kan.

Ik ben nuchter genoeg om te weten dat wanneer jij straks thuis bent ik toch overdag alleen de kinderen om me heen heb en ik weet dat ik het verkeerd doe. Zou het komen omdat dat jij weg bent en ik daar zo erg over zit te piekeren dat ik misschien van de kinderen niet zoveel verdragen kan?

Wat wilde ik graag dat het anders was, ik zie zoveel mensen met grote gezinnen die met vreugde (althans voor het zicht) met hun kinderen omspringen.

Zou het werkelijk zo heerlijk worden zoals jij het schrijft? Wat maak ik mij zorgen over straks, het gaat altijd heel anders dan dat wij het denken. Maar het is wel gek dat het altijd lijkt tegen te vallen.

Hè toe heitie antwoord jij ook eens een keertje op al die honderden vragen van de kinderen, ik heb nu gezegd dat wanneer ze niet stil willen zijn ik de deur dicht doe. Zoiets kan ik niet zeggen want dan begint Pim meteen te brullen, wat dat betreft precies zijn moeder. Uiterlijk mag Zus dan op mij lijken maar ze heeft jouw rustige natuur en wat ze in haar kopje gezet heeft gaat door. Zo is het met mijn mannie ook hè?

Oh schat wat wilde ik je graag heel veel zeggen, wat wil ik me graag aan jou geven zoals ik werkelijk ben. Mannie mag ik het een keer zeggen, mijn hele wezen schreeuwt naar nog een kindje samen met jou maar Klaas ik durf het niet aan.

Wat zou ik graag het allemaal opnieuw beginnen samen met jou. Ik schrijf het weer idioot en ik zit weer met gekke problemen maar ik weet dat jij mij altijd begrijpt. Klaas wat moet ik zonder jou beginnen, jij die mij altijd weer terecht helpt.’

Nieuwjaarsdag 49

Nieuwjaarsdag 49. Mijn lievelingen!! Lieveling een innige omhelzing, een diepe blik in je ogen en een liefdevolle zoen, een gelukkig en gezegend nieuw jaar. Geve god dat wij weer spoedig samen mogen zijn. Koes Wijnsen en Betsche, onze lytse skotten even heel stevig en geef ze een dikke tút van mij. We staan voor een nieuw jaar Nan, een jaar vol van beloften voor ons. Het oude jaar is voorbij. Het was vaak heel moeilijk voor ons maar toch kunnen we niet anders dan dankbaar zijn. Ik herhaal niet wat er allemaal gebeurd is, wij weten het beiden. We gaan nu het nieuwe jaar in, onze hoop en verwachtingen zijn hoog meiske. Wil met je bidden maar ik kan het niet. Toch doen hè Nan. (Er volgt een gebed). Samen met goede moed verder.

Wens beppe en omke een gezegend nieuw jaar en de anderen ook, ik kan ze niet allemaal schrijven.

Hoe is het mei dei? Ik zie zooo naar post uit. Heb jij mijn brieven regelmatig gekregen? Ben je erg angstig geweest liefste? Heb je goede moed en ben je nog gelukkig? Kun je er nog tegen op? Oe even een innige tút.

Van oud en nieuw heb ik eigenlijk niets gemerkt. Heb het druk gehad, gelukkig maar. Gisterochtend de kanonnen gepoetst en nagekeken. ’s Middags gingen we met een stel mannen in Linggadjati zwemmen. Een bergplaatsje met prachtige natuur en klimaat. Lekker gezwommen en meteen gemandied en geschoren. Behalve mijn snor, we laten hem allemaal staan zolang deze actie duurt. Machtig zo’n zwembad. Het is maar 20 min over een mooie weg van ons vandaan dus hurrie-up.

’s Avonds ons eerste vuur en meteen het laatste in het oude jaar. Twee kanonnen rukten uit die samen zo’n 50 granaten hebben verschoten op drie kampongs. Het had weinig zin, het was voornamelijk bedoeld om de bendes te waarschuwen dat wij er zijn en ze verder geen geintjes uit moeten halen.

Met de kerstdagen was het hier hommeles, bruggen eruit, wegen versperd en alle telefoonlijnen verbroken. Ook zijn er nog aardig wat brandjes gestookt.

Tjonge wat een volkje hier, brutale donders. Het is een mengelmoes van Arabieren, Javanen en Soendanezen. Eertijds een welvarende streek, de bevolking is vrij goed ontwikkeld en velen spreken Nederlands. Het geheel was erg Repoeblikeins gezind, wat vaak voorkomt in niet-Repoeblikeins gebied.

Als deze streek nu streng wordt aangepakt zal de stemming wel veranderen.

Het plaatsje hier is ruim gebouwd en zindelijk, er is riolering.

Na het schieten zitten praten, borreltje erbij. Onze pantserwagen reed met de carrier van de infanterie nog patrouille. Onophoudelijk langs de weg razen zodat de ploppers geen kans krijgen om de wegen te saboteren. Onze pantserwagen had radio aan boord en er was regelmatig verbinding met de seiner hier. Even voor 24.00 uur gaf de pantserwagen door dat ze ergens vast zaten. Met een kanontrekker erop los. Het was zo gebeurd hoor, de eerste goede daad in het nieuwe jaar.

Het sardineblikje van vijf ton was van de weg gegleden in een diepe moddergreppel. Even een sleepkabel en klaar was de zaak. Daarna handjes schudden, een borrel en moe maar voldaan naar bed.

Tijdens het patrouille rijden, wat tot 3.00 uur duurde kreeg de seiner verbinding met Soebang, natuurlijk prompt de beste wensen doorgeseind. De afstand is ongeveer 150 km.

De hele nacht is rustig verlopen. De verwachting was dat de bendes er alles aan zouden doen om de verbindingen te verbreken. III-9 RI (Regiment Infanterie) heeft hier in drie weken een gesneuvelde en 12 gewonden. Dit gebied wordt behoorlijk bezet door Infanterie paratroepen. De ergste tijd is dus voorbij.

We zijn ook weer verhuisd, de jongens liggen nu beter. Deze dag zal ik niet gauw vergeten, nog een heel verhaal wat ik je morgen hoop te schrijven. Vannacht nog een wachtje kloppen, we doen het allemaal gezamenlijk. Nacht schatten!!!

Geen post, granaten halen van Cheribon

Daar ben ik weer, even mijn armen om je heen. Met mij is hier verder alles goed. Nog geen post. Moest jij ook zo lang op post wachten?

Het buitenland heeft ons raar te pakken. Maar de KLM komt er wel door ook al duurt het wat langer. Toch alles goed en ik heb goede moed, ietsie pietsie onwennig. Net toen ik gisteravond wilde schrijven kwam er bericht dat er granaten van Cheribon gehaald moesten worden. Dan ga je weer met vijf zwaarbewapende wagens de nacht in. Goede reis, alles rustig, om 2.00 uur weer binnen.

Lekker geslapen en toen met mensen uit de kampong vier ijzeren platen in de keuken gelegd, als vloer op de modderpoel. Een stuk vel van m’n vinger geschraapt, vandaar dit schoonschrift. Het is de moeite niet hoor.

Was naar de kerkdienst geweest, deed me goed. Ik was de laatste dagen in een Wildwest stemming zoals het geheel hier en ben weer even op de vingers getikt.

Tussendoor zwemmen in Linggadjati

Tussen hier en Linggadjati staat een hotel aan de hoofdweg met daarachter een prachtig zwembad, drie grote bassins van 80 cm tot 3 m diep. In het heldere water zwemmen honderden vissen, sommige kanjers van bijna een m lengte. De visjes houden het water zuiver. De jongens gingen als wilden op visvangst en doken midden tussen de vissen. Die zijn het blijkbaar gewend, ze schoten bliksemsnel alle kanten op, geen schijn van kans. Enkele hufters begonnen met dikke stenen te gooien, daar stak ik een stokje voor. We hebben ons een uurtje kostelijk vermaakt.

Een oude Arabier en zijn harem uitgezet

Verder een beetje geïnstalleerd. Heb twee planken van een kast ter beschikking, een kapstokje met vier haken en mijn tampatje.

De jongens liggen in een school, goed droog en hebben alle ruimte. Wij liggen in een aardig huis vlak naast de school waar ik een oude Arabier en zijn harem uitgezet heb. Ik zal het nooit vergeten. De kapitein kreeg het huis toegewezen door de plaatselijke militaire commandant.

Toen we een kijkje gingen nemen hokten hier militairen en het hele Arabische spul samen. De militairen gingen verhuizen en wij waren niet van plan om samen te wonen.

De kapitein is geen man om een onwillige oude geldwolf uit zijn huis te zetten. Na veel soebatten was hij zo verstandig om het aan saja (mij) over te laten.

Heb twee handige jongens meegenomen en een ultimatum gesteld tot 13.00 uur met de boodschap dit en dat laten staan en alles wat niet weg is wordt verbeurd verklaard. Je had het moeten zien schat.

Schieten en klusjes

Gister om 4.00 uur eruit, om 6.00 uur een aardig vuurtje gelegd op verschillende kampongs. Om 6.15 uur was het klaar en zijn de paratroepen in het doorbeschoten gebied gedrongen om het zaakje verder op te ruimen.

Volgens hen lag het vuur goed, een artillerie uitdrukking, de granaten waren op het doel gekomen. Verder was het een stille dag.

Heb naast het artilleriewerk weer allerlei klusjes. De keuken is aardig opgeknapt. De school heeft voor de helft elektriciteit, de rest moet nog. De zware munitie afgeschermd tegen eventuele beschietingen.

Best mogelijk dat we vanmiddag weer moeten schieten. Ons vliegtuig is vaak in de lucht om waar te nemen, het signaleerde een bende die om ons heen trekt naar de laagvlakte. Het is de vraag of de infanterie de steun van de artillerie nodig heeft. Tot nog toe hebben we weinig gedaan. De jongens popelen om erop los te gaan, niks doen begint hen te vervelen.

Beschietingen van wagens op de weg van Linggadjati naar Cheribon

Radio en kranten horen en zien we hier niet, ik heb geen nieuws over de toestand. Grote gebeurtenissen horen we toch wel, ik ga ervan uit dat alles naar wens verloopt. Ik heb nog geen overzicht van de toestand hier maar ik geloof dat het meevalt en dat er voor ons weinig te doen is.

Er zijn veel beschietingen van wagens op de weg naar Cheribon, vooral van Linggadjati naar Cheribon. Onze wagens hebben tot nog toe niets gehad. Als wij moeten rijden gaat de pantserwagen voorop en bij het zien daarvan bedenken schietlustigen zich eerst even.

Een kwestie van een paar maanden? Iedereen zit te springen om naar huis te gaan, open en gevoelig

Hoe heb jij het gehad? Geen verdriet? Gelukkig met onze kleine schatten in het vooruitzicht dat er toch een eind aan komt?

Weer verder met je brieven schat. Geloof er geen snars van schat dat Mook gezegd heeft dat de militairen tevreden zijn met het uitstel, dat weet ik wel zeker. Op een enkeling na zit iedereen te springen om naar huis te gaan.

De kranten schrijven zoveel leugens of dingen die uit de duim komen. Het gaf niet zo’n grote klap als de eerste keer toen bekend werd dat het ongeveer een jaar langer ging duren omdat het nu een kwestie van een paar maanden is.

Zou ik niet kunnen voelen Nanni hoe moe jij bent. Heb ik het niet gezien aan de laatste foto van jou? Moet ik het je even zeggen? Ik lees in jouw brief je grote liefde!!! Nan ik kan je niet méér liefhebben, je hebt alles van mij. Ik kan het niet zo schrijven als jij maar je moet het kunnen voelen. Weet je wat ik zo heerlijk aan jou vind? Dat jij ondanks alle onzekerheid van onze toekomst, van mijn werk straks toch vertrouwen in mij hebt. Dat maakt mij gelukkig en het geeft me zelfvertrouwen want ik weet heel heel zeker dat ik een vrouw heb die mij in alles helpt. Jij weet niet wat je voor mij betekent. Overdrijf ik? Nee meiske, het is zo.

Het is waar schat, ons schrijven van iedere dag draait steeds weer om dezelfde dingen maar is dat niet juist wat we nodig hebben? Pim zijn schrijven kan ik lezen, regelmatig doen hoor!

Met regelmaat kijk ik alle foto’s van mijn lievelingen even na. Jij blijft hetzelfde, soms een zorgelijke trek, vaak een diep verlangende toet, een dikke zoen erop, maar ook mijn echte Kantsje van altijd. Onze kinderen veranderen steeds weer, steeds groter, Pim een grote jongen, Zus een heerlijke leuke mol.

Oh Jank het moet niet lang meer duren. Morgen weer verder.

Hier ben ik toch nog, iedereen slaapt, nu is het rustig en kan ik dicht bij je zijn. Ik weet niet eens wat ik schrijven moet maar dat hindert niet hè.

Kijk me aan, ja dat doe je al vanaf de foto die vlak naast me ligt. Ik heb je lief meisje en hou van je zoals je bent, van alles van jou. Als je kwaad bent en me aan wil vliegen, als je verdrietig bent, als je druk bent met iets, als je de kachel poetst en zwart als Piet ziet, als je met de kinderen bezig bent, je mooi maakt, blij bent met kleine dingen, als je in de put zit en wanhopig bent, als je moedig en dapper bent, als je een pestbui hebt of jaloers bent. Ik heb je lief wanneer je mij aankijkt zoals jij alleen kan doen, heb je lief wanneer je gelukkig bent. Heb je lief wanneer wij een zijn, wanneer ik ons popke voel kloppen, wanneer ik met mijn zwangere vrouw mag wandelen. Wanneer je lelijk wordt, wanneer je grijze haren hebt. Ik heb je altijd lief omdat god die grote liefde voor jou aan mij gegeven heeft. Ik mag en moet je liefhebben.

Heb ik je te lief? Ik heb je liever dan god en dat is verkeerd. Daar moeten wij voor strijden en bidden.

Zul je straks misschien teleurgesteld zijn omdat ik dezelfde gebleven ben en toch veranderd ben? Zul je altijd mijn liefde kunnen voelen? Ook als ik stil ben, niet hoor wat je zegt alsof je er niet bent? Zul je mijn liefde kunnen voelen wanneer ik terughoudend ben? Of al mijn opgekropte liefde zo uit dat jij het bijna besterft?

Ik wil je zo graag liefhebben meisje zonder je vrouwelijke wezen iets tekort te doen of van jouw diepe reine ziel te veel te vragen of te nemen. Zul je mij altijd vertellen wat goed is en wat niet?

Een innige alleszeggende zoen fan dyn Kay!!!

Een vreemde brief hè, of toch niet Jank. Ben heel dicht bij je geweest Kanneke.

Ga nu heerlijk slapen en danken voor mijn grote rijkdom. Even mijn armen om je heen. Nacht lievelingen.

Meningsverschillen tussen hoge officieren, KL en KNIL, Mook en Britt

Generaal Opsomer gaat binnenkort weer terug naar Nederland. Hij komt alleen polshoogte nemen. Ik vermoed over het gedonder van Generaal Britt en Generaal Spoor, water en vuur. Vooral bij de hogere stafofficieren zijn er grote meningsverschillen. KL tegen KNIL. Dürst Britt is weggewerkt, hoe en wat weet ik niet maar er is wel iets aan de hand. Helemaal geen makkelijke taak voor Opsomer.

Geen post, niets te doen, verrassing van de foerier

Nog steeds niets te doen wat erg vervelend is. Het wachten is op TNI-groepen die door willen breken naar West-Java. Het lijkt erop dat ze blijven zitten of dat ze zich in kleine groepjes verspreiden en er langs andere wegen tussendoor glippen.

Gister niets uitgevoerd en niet geschreven de post ging toch niet weg. Er komt alleen wat zeepost. Ik geloof dat er nu eerdaags post komt. Dat is het enige dat ik hier nodig heb.

De foerier kwam met kleren, dat was een aangename verrassing. Ik heb er een hemdje en een paar nieuwe schoenen aan overgehouden en een broek geruild waar ik twee keer in kon. ’s Avonds hebben we gezellig gekletst met een borreltje erbij.

Kolonel inspecteert het stilleven, Overste komt opdagen, wachten op TNI

Er kwam een kolonel kijken, natuurlijk terwijl wij in de grootste rotzooi zaten. De jongens hadden net ontbeten en de overblijfselen vormden een prachtig stilleven. Hij is maar gauw weer verdwenen maar het heeft als resultaat dat er voortaan voor 8.00 uur ontbeten moet worden en daarna op appèl. Daar is niets op tegen, het wordt een janboel nu er niets te doen is.

Partijtje gevoetbald in de blubber. Na de vele regenbuien is het veld veranderd in een natte sawa. Je had ons moeten zien modderen. Het was ontzettend vermoeiend omdat er hele dikke kluiten modder aan de schoenen bleven plakken. Wel goed voor de spieren en het moreel van het geheel, de kerels zijn weer eens bekaf en hadden echt plezier. Bij sommigen liep de drek uit het haar.

De Overste kwam opdagen. Jammer dat hij de leiding niet heeft bij deze actie, dan hadden we wel wat anders te doen.

Het wachten is op TNI die volgens plan hierlangs moet trekken maar er zitten bovendien bendes in dit gebied die langs de weg zitten en wagens beschieten.

Waarom als wij toch moeten wachten de bendes niet opgeruimd?

Enfin, we zullen rustig afwachten en ons zo goed mogelijk vermaken.

Maar Kayeman wat een droog verhaal, heb nog geen zoen gehad. Myn skot, ik heb het omgedraaid, dat komt nu Jankefanke.

Ik weet niet meer wat ik moet schrijven, ik moet eerst weten hoe het met jou en de lytse poppen is. Is alles goed? Hou je het vol zonder post?

Heb je foto tegen de muur geplakt, vlak naast mijn hoofdkussen. Weet je welke? Knuffel Pim en Zuske even heel stevig, ik heb ze zooo lief.

Voel alles van mij. Ik heb nu weer goede moed en houd de kop ervoor. Bid voor mij want ik kan het haast niet.

Daag liefste schatten, gods zegen, tot een heerlijk weerzien.

We zitten op onze kloten, heel Java zuiveren en bezetten

Nog steeds geen post. Moet jij ook zo lang wachten? De laatste loodjes wegen inderdaad het zwaarst. We zitten nog steeds te zitten of in soldatentermen, we zitten op onze kloten. De onrust is afgenomen. Beschietingen op wagens komen hier ook niet meer voor. Het lijkt erop dat de bendes deze streek ook weer ontruimen. De beste troepen van de Repoeblik laten zich ook niet zien.  Van schieten met de kanonnen komt weinig en ik zie het ervan komen schat dat wij gauw weer in Kasomálang zitten. Of het kan zijn dat wij ergens anders ingezet worden.

Met hetzelfde aantal mannen van voor deze actie moeten wij nu heel Java zuiveren en bezetten. Blijkt het na een paar maanden naar wens te gaan en uit verschillende gebieden troepen afgelost kunnen worden dan komt onze beurt om naar huis te gaan.

Djogjakliek dreef uitgehongerde bevolking uit de straten

Verschillende groepen van de TNI komen zich melden, o.a. een paar hoge officieren. Dat moeten we hebben schat. Heb zo’n idee dat er een ultimatum aan de TNI en de bendes gesteld wordt, óf melden en weer vrij in de burgermaatschappij óf vogelvrij voor onze troepen.

Tot nu toe zijn de bendes nogal fanatiek maar wanneer het een tijdje duurt en de moeilijkheden van voldoende voeding, het steeds verborgen blijven, steeds achter de broek gezeten worden, zal de aardigheid er wel vanaf gaan. Er kan nu nog geen man van ons gemist worden. Al zitten wij voor het oog hier vrij nutteloos te zijn.

Ex-Repoeblikeins gebied Midden-Java is op door honger en ellende

De troepen van de ex-Repoeblik blijven niet in Midden-Java zitten om de simpele reden dat ze daar niks te vreten krijgen omdat de bevolking op sterven na dood is. Dat is hard gezegd schat maar het is de waarheid.

De Djogjakliek heeft alleen nog gezorgd dat, waar buitenlanders en delegaties van CGD (De Commissie van Goede Diensten) te verwachten waren, de algemene toestand voor het oog en ook niets meer, nog een goede indruk maakt op de gasten.

Solo, de tweede grote stad van Midden-Java kreeg hoog bezoek. Het TNI-leger kwam eerst in actie en dreef de uitgehongerde en in zakken geklede en zieke bevolking uit de hoofdstraten. De bergen vuil werden opgeruimd en de verdere ellende zo goed mogelijk verdoezeld achter straatversieringen en goed geklede Soekarnisten die voor de gelegenheid waren samengebracht.

Hospitalen zijn ongelooflijke stinkbulten terwijl de doktoren in goede huizen wonen met water, licht, ijskast en goed vreten. De gewone man, het volk van Midden-Java is op door honger en ellende.

De bendes die de kop ervoor houden wijken nu uit naar West-Java. De laagvlakten met Krawang, Poerwakarta, Tjikampeh is voor de troepen de ideale gelegenheid. Best mogelijk dat we nu in een verschuiving krijgen. Rustig in het midden en onrustig in het westen.

Alle belangrijke gebieden van Indië hebben we onder controle

Uit ons gebied goede berichten maar rondom Poerwakarta schijnt het een rotzooi te zijn. Een kolonel is daar beschoten en heeft ternauwernood zijn hachje gered. Voor de hogere legerleiding een reden te meer om de zaak flink aan te pakken.

In Sumatra is de actie ook afgelopen. Alle belangrijke gebieden van Indië hebben we onder controle.

De veiligheidsraad geeft ons weinig moeilijkheden.

Daar ben ik weer. Even naar het voetballen gekeken. Onze jongens speelden een vriendschappelijke wedstrijd tegen een reuze team van de Autoreparatiewerkplaatsen. Het werd 2-2. Een goede afwisseling voor spelers en kijkers.

Snoes een dikke tút fan dyn man.

De Veiligheidsraad heeft een nieuwe hobby, Palestina.

Ondanks de moeilijkheden die nog komen om Indië rustig te maken zijn wij in een veel betere positie.

Koloniaal bestuur of kleine parasiterende kliek? Dit land vreet zichzelf op

De buitenwereld heeft gezien dat de Repoeblik een wassen neus is en het kleine Nederland zich nergens iets van aantrekt maar uitvoert wat er besloten en beloofd is.

De grote vraag nu is hoe het Indische staatsbestel wordt. Laat Nederland het met de tijd geheel vrij of houden wij hier soevereine macht en controle.

Ik bekijk het misschien verkeerd schat maar ik geloof dat dat laatste het beste is, doorgaan op de voet van voor de oorlog, dus Nederlands koloniaal bestuur. De sociale toestand voor de bevolking moet dan verbeterd worden.

Ik geloof niet dat het gewone volk, dat hier de hoofdmassa is, beter wordt van een eigen bestuur in allerlei deelstaten. De grote massa was vroeger gelukkig en tevreden. Een heel klein gedeelte intellectuelen en een grote groep die deed alsof ze dat waren was niet tevreden met de toestand en heeft na de capitulatie van Japan de kans gegrepen.

Wat hun bedoeling was hebben we gezien. Alleenheerschappij, een kleine kliek profiterend of beter gezegd parasiterend op de bevolking in plaats van alles te doen voor het volk.

Wanneer Indië straks zelfbestuur krijgt is het gevaar groot dat we weer dezelfde situatie terugkrijgen. India is daar een voorbeeld van. Een Oosterling laat zich de wet niet stellen door een Oosterling.

Rusland heeft van deze laatste actie weinig gezegd. Stalin heeft de tijd. Nederland maakt Indië rustig en vrij en dan is het zijn beurt weer met hun geraffineerde communistische propaganda. Als Nederland uiteindelijk niet de touwtjes in handen houdt dan vreet dit land zichzelf op en wordt overgelaten aan de willekeur en de macht van de sterkste. Dit land moet tegen zichzelf beschermd worden.

Ik loop ver op de tijd vooruit liefste en wat interesseert het ons eigenlijk?

Nee niet direct maar ons land waar wij straks leven en onze kinderen leven moet op haar hoede zijn dat we kunnen blijven leven, ook over 20 of 40 jaar.

Het kleine landje dat ons lief is heeft goede kansen om zichzelf én dit land er weer bovenop te brengen. Geef Indië geheel de vrije hand dan gaan beide landen naar de ———————

Wat een wijsheid hè lieveling? Geef me een zoen.

We doden de tijd

Hoe is het vandaag met mijn lievelingen? Ik verlang naar een brief van jou. Ik heb niets te beantwoorden en dan wil het schrijven niet.

Het leven is hier nu beter. We doden de tijd zoveel mogelijk met sport, voetbal, handbal en zwemmen. Had ik alles vooraf geweten dan had ik mijn cursus en vakbladen mee hier naartoe genomen. We knappen de wacht nog steeds gezamenlijk op, vannacht ben ik aan de beurt.

Bleven we hier dan was er werk genoeg maar voor die paar weken voel ik er weinig voor. Alleen het meest noodzakelijke pak ik op, de keuken en verlichting en dat is gebeurd.

Even naar de cantine van de infanterie, uurtje wacht kloppen, kaarten en nu is het 24.00 uur. Nacht schatten.

Schieten, slapen, schieten

Heb een goede dag gehad Nan, jij ook?

Heb goede moed maar dat valt niet altijd mee. Mijn geduld raakt soms op maar ik weet dat dat niets oplevert. Ik maak me bezorgd om jou, omdat ik weet hoe jij bent. Er is nog niets bekend over wanneer we naar huis kunnen omdat de Generaal zelf nog niet met zekerheid kan zeggen wanneer we gemist kunnen worden. Zelf ben ik nogal optimistisch, misschien ongegrond.

Daar ben ik weer, twee dagen later, wel een lange onderbreking hè? Het was een onderbreking van schieten, slapen, schieten enz. tot vanochtend.

Maandag halsoverkop weg, in stelling ergens in het binnenland plus minus 20 km hier vandaan. Behoorlijk geschoten. Om 20.00 uur weer binnen, kanonnen schoonmaken, mandiën, eten, slapen.

Om 5.00 uur eruit, naar dezelfde stelling om weer dezelfde doelen onder vuur te nemen. Er is weinig van terecht gekomen vandaag. De Infanterie kon het zonder Artillerie fiksen. We hebben van 5.00 uur tot 15.00 uur in stelling gestaan en per stuk twee schoten gelost. Dat is stierlijk vervelend.

Meestal realiseren wij ons niet wat voor uitwerking ons schieten heeft

Het laatste schot had de Infanterie niet meer nodig maar de granaat zat al in de pijp en wij moesten hem kwijt. De enige manier om de pieper eruit te krijgen is afschieten. We hebben een bergtop op 1 km afstand bekogeld met vier granaten. Deze enkele keer konden wij de uitwerking van de inslaande en barstende granaat zien. Brrrr wat een rare dingen snoes. Meestal realiseren wij ons niet wat voor uitwerking ons schieten heeft.

Maar met een kampongbeschieting waar een bende zit worden ook vrouwen en kinderen getroffen net zo goed als met de luchtbombardementen in Nederland in de laatste krieg. Heel even bedenk ik dat wel eens en onwillekeurig denk ik god hoelang nog, hoeveel bloed nog, ik heb zelf ook vrouw en kinderen.

Dat is de harde werkelijkheid van de oorlog. De grote bende die daar zat was een gedeelte van de TNI-divisie en is uit elkaar geslagen.

Lieveling met mij is alles goed. Ik ga nu weer slapen. Nog steeds geen post.

Weigeren van onze postvliegtuigen, god past niet in een leger

Daar ben ik weer. Ik heb vandaag al eerder geschreven maar dat was niks, daar heb je niets aan. Er wordt verzocht één postblad per week te versturen maar ik ga gewoon door. Als er zo nu en dan maar een brief per luchtpost gaat kan de rest wel per zeepost.

Oe wat hebben de ze ons te pakken met het weigeren van onze postvliegtuigen.

Nog steeds geen brief maar het kan nu wel snel komen want de Infanterie heeft gister luchtpost gehad. Onze post gaat natuurlijk eerst naar Soebang en wordt vandaar doorgestuurd.

Een rustige dag. We hebben de schade van de voorgaande dagen weer ingehaald.

Even mijn armen om je heen. Ik weet hoe zwaar het nu voor je is. Ik zou je zo graag helpen maar onze brieven komen nu niet door en komen ze wel dan is er al een hele tijd verstreken. We merken nu pas goed Nan hoe moeilijk het is om moedig de kop ervoor te houden. Nu vooral hebben we de kracht en steun van god nodig en ’t is net of hij verder van mij af is dan ooit tevoren.

Kun jij nog echt bidden en alles aan god toevertrouwen? Ik niet, ik bid ’s avonds wel maar het zijn alleen woorden. Het zou heel goed zijn wanneer ik weer een por van jou kreeg. Zo moet ik niet doen hè Nan maar ik ben het vaak alles zo beu. God past niet in een leger.

Ik weet het wel maar ik wil mijn laksheid niet verdoezelen. Ik ben in een stemming van vriezen we dood dan vriezen we —-.

Niet goed lieveling. Ik ga er weer tegen strijden. Ik weet dat jij voor mij bidt!!

Blijf dicht bij hem als je het moeilijk hebt. Doe je dat niet dan kun je het niet volhouden. Straks probeer ik weer te bidden. Het is steeds alles vragen van mijn kant en niets geven.

Twee doden bij de Infanterie

We horen nog steeds weinig nieuws. De algemene toestand is voor ons gunstig. Plaatselijk hier en daar vrij rumoerig en onrustig. De Infanterie heeft vandaag twee gesneuvelden. Weer wordt de dodenlijst langer. Hoe lang nog?

Hun patrouille liep in een hinderlaag. De paratroepen hebben in dat gebied alles afgesjouwd, geen tegenstand gehad.

De eerste de beste patrouille van de Infanterie loopt prompt in een hinderlaag. De bendes hebben een heilig respect voor de parachutisten gekregen door hun succes in Djogja en elders. Hun patrouilles worden niet zo snel door bendes aangevallen.

De oosthoek van hier is door ons schieten en acties van de Infanterie aardig opgeruimd. De bende die vandaag opereerde zit in het westen. Ik had er al half op gerekend dat wij uit moesten rukken met de kanonnen maar het was blijkbaar niet nodig.

Wat een leven, geen sjoege meer van dag of datum

Vandaag niets uitgevoerd en je weet dat ik daar niet tegen kan. Vanmiddag regen en geslapen, daarna gekaart. Wat een leven, leven bij de dag en het uur. De vorige dagen zijn wel zo door elkaar gerammeld dat we geen sjoege meer hadden van dag of datum.

Ik ben een beetje moedeloos poppie. Toch is alles goed. Zullen we samen weer bidden, samen moedig verder hoe moeilijk het ook is?

Lievelingen ontvang een innige omhelzing, nacht Jank, Wim en Betteke.

Drie brieven! Dapper, rustig en sterk

Mijn allerliefste schatten. Daar ben ik eindelijk weer. Heb drie heerlijke brieven van jou gehad schat, Nan je weet wat dat voor me betekent. Het waren brieven van 20-23 december terwijl het nu 16 januari is.

Het heeft lang geduurd en er is alweer een hele tijd verstreken maar je hebt me zóóó gelukkig gemaakt. Koes mijn jonkje en famke even van mij, heel stevig. Jij was dapper, rustig en sterk.

Voel in mijn innige omhelzing en alleszeggende zoen mijn dank en blijdschap.

Met mij is alles best. Het is vaak wel vermoeiend maar ik ben zo gezond als een vis.

TNI-bendes versperren alle wegen, handige streek

Even de bijzonderheden van de afgelopen dagen.

De goed georganiseerde TNI-bendes hebben een paar dagen geleden kans gezien om in één nacht praktisch alle wegen te versperren met bomen, uitgehakte grote gaten en vernielde bruggen.

Een handige streek waar de Infanterie weinig tegen kon doen.

Op de weg naar Cheribon had de bende stellingen gemaakt op een verhoging langs de weg. Toen de eerste wagen van de Genie voor de eerste versperring bleef staan kregen ze prompt vuur van de kerels op de heuvel. Een zwaargewonde en een paar schampschoten. Twee wagens met onze mensen hebben meegeholpen de bende te verdrijven. Intussen de kanonnen klaargemaakt, maar schieten was niet nodig.

Met man en macht is er gewerkt om de wegen weer vrij te krijgen. De gaten die door de Genie gestopt waren lagen er de volgende ochtend weer uit. Lef hebben ze wel.

Vuren op kampongs, wegen onder vuur, looft den heer want Hij is goed, vuur, boem

Wij gaven verschillende vuren af op kampongs waar de bendes zich overdag ophielden, in samenwerking met de Infanterie. Soms snelvuur, goed werk. Soms halve dag ergens in stelling zonder een schot te lossen.

Vannacht hielden we de wegen onder vuur om te voorkomen dat ze weer vernield werden. Het was goed gelukt.

Nu is de weg naar Cheribon weer voor alle verkeer weer zo goed als vrij. Vannacht weer hetzelfde vuur gegeven. Voor ons wel gemakkelijk want we schieten vanaf het voetbalveldje vlak voor ons kamp. Het lijkt nu meer op een stuk bouwgrond in de herfst, een prachtige blubberboel.

Er staan nu verderop twee kanonnen te schieten. Het vertrouwde geluid kan ik hier horen. Ze hebben een kampong onder vuur waar een bende van zo’n 400 man moet zitten die volgens Inlichtingen vannacht een kamp van III-9 RVI wil aanvallen. Ze zullen zich nu eerst wel even bedenken.

Vandaag de hele dag in touw. Eerst in stelling op het voetbalveldje en een aardig vuurtje weggegeven. De vrije tijd benut om de scha van de afgelopen dagen in te halen dus tussen de bedrijven door lekker maffen.

Vanmiddag in stelling langs de hoofdweg naar Cheribon. Wachten en uiteindelijk zonder een schot te lossen om 18.00 uur weer binnen.

Onze vliegtuigen waren ons net voor met hun bommen en mitrailleurs. Zolang zij in de lucht zaten konden wij niet schieten. Later had de Infanterie in het veld ons niet meer nodig.

Goede, drukke dagen. Niet gemerkt dat het zondag was. Hoorde looft den heer want Hij is goed, vuur, boem.

17 januari mijn verjaardag, veiligheid eerst

Vandaag mijn verjaardag schat, heb het nauwelijks gemerkt. Voor jou misschien een moeilijke dag? Ik heb het niemand gezegd, geen drukte. Jij kon dat niet en hebt de felicitaties van velen gekregen, wat fijn is maar ook moeilijk hè famke?

Het is een goed jaar geweest want we zijn voor elkaar gespaard gebleven in gezondheid terwijl zovelen moesten missen wat hen het meest dierbaar was.

Ik heb vandaag geen post maar ik voel jouw armen om mij heen, je diepe warme blik in je ogen, je lieve zachte stem hoor ik.

Schat, we weten het deze dagen, feestdagen zien we tegenop en we zijn blij wanneer ze achter de rug zijn. Zo is alles goed.

Gisteravond nog geschoten vanaf het voetbalveldje. We schoten over ons kamp op een paar kampongs waar bendes zitten. We zaten allemaal achter de stukken, veiligheid voor alles.

Vreselijk ongeluk, kinderen weggedragen met verbrijzelde handjes en benen, gekerm en gegil

Er is net een vreselijk ongeluk gebeurd hier in onze kampong. De Infanterie heeft met een lichte granaatwerper proef geschoten. Er zijn meerdere projectielen niet ontploft. Eentje is door kinderen gevonden en mee naar huis genomen. Midden in de kampong in een kring van toeschouwer is die kleine granaat ontploft. 18 Gewonden, waaronder vele zware gewonden.

Ik beschrijf je niet hoe het was. Ik heb kinderen weggedragen met verbrijzelde handjes en benen. Ik heb zelf ook kinderen.

Het gekerm en gegil was niet om aan te horen, maar ik ben glashard.

Meteen vijf wagens erbij en alle gewonden, meest vrouwen en kinderen zo snel mogelijk afgevoerd naar het hospitaal.

Ik heb de Infanterie vervloekt om zulke onverantwoordelijke schietoefeningen te houden.

Vanochtend kwam er al zo’n rotding op een kamphuis terecht, een vrouw raakte licht gewond en is door ons verbonden.

God hoe lang deze moordpartijen nog. Ik weet wel dat dit eigen schuld is van de kampong maar de Infanterie had betere voorzorgsmaatregelen moeten nemen.

Ik kan mij nu nog beter voorstellen wat voor uitwerking onze zware granaten hebben. Die treffen ook vaak onschuldige mensen. Dan stuit dit hele gedoe je tegen de borst Jank. Toch commandeer ik bij de volgende keer weer rustig Vuur!!!

Zonder er veel over te piekeren waar de granaat terecht komt.

Ik wil niet graag de doden zien die wij hier bij elkaar gemaakt hebben met onze beschietingen.

De jongens die zopas meegeholpen hebben met het wegbrengen van de gewonden zijn nu naar de film. Ik heb genoeg bloed, vlees en botten gezien, gejammer gehoord van radeloze moeders, om nu nog naar een film te kijken.

Verder is hier alles rustig.

Kanne, jonkje, famke, jullie even heel stevig koesen. Hoop op post. Alles fan dyn man. Ik heb goede moed. Geve god dat het gauw vrede wordt. Daaag lievelingen.