Reünie, veteranen 2-6 RVA, 15 april 2010
Samen met mijn zus ga ik naar de reünie. Ik ontmoet en spreek een aantal van de mensen die op de oproep in Checkpoint reageerden.
P.J. is er vandaag niet maar ik heb hem thuis opgezocht en zal hem regelmatig blijven bezoeken. Hij belde, hij wil niet naar de reünie komen.
De gelederen worden dunner en de levendigheid van de herinneringen neemt alleen maar toe.
Of ik wil inventariseren hoeveel mensen zijn boek over zijn brieven aan zijn verloofde willen lezen, het willen hebben. Hij maakt er extra exemplaren bij, ik kom uiteindelijk op zo'n 20 exemplaren. Fantastisch dat hij dit doet, dêr doche jo in protte minsken in grut plezier mei zei ik, daar doet u veel mensen een groot plezier mee.
15 April 2010 en in de trein onderweg naar de reünie van 2-6 RVA. Spannend. Mijn zus komt vanaf de andere kant van het land per trein naar de reünie. Ben erg benieuwd. Laptop mee, rode fotoboek mee, badges met heit’s foto mee voor op de borst. Zon schijnt, het is fantastisch weer.
Terugweg, ik tik en tik.
Ben erg blij hier geweest te zijn, M.G. was er, W. was er, die als eerste zei dat er een reünie was, B. was er en mijn zus en ik zaten bij zijn gezelschap aan tafel, geen praters.
B. vertelde over de bargen, de varkens die ze schoten, bloedden de hele auto onder, dan haalden ze mensen uit de kampong, die mochten het schoonmaken. Stinken die beesten.
Zijn metgezelle zegt dat ik op de foto van heit lijk. Zij keek direct in mijn richting tijdens de toespraak van generaal Bouwman, zij draaide haar stoel niet naar de spreker en ik zat pal in haar gezichtsveld.
Later, na het eten, wanneer mijn zus en ik ineens haast hebben om weg te komen, vergeten we van dit groepje afscheid te nemen. Dat vind ik achteraf jammer, misschien nog eens bellen, vragen hoe de man uit Meppel heet, die wil misschien een boek van P.J.
Generaal Bouman kwam even langs en vond het geweldig dat mijn zus en ik er zijn, met een geplastificeerde pasfoto van heit op de borst. Ik kreeg niet de indruk dat hij heit kende.
Zijn toespraak: veel patrouille gelopen vooral, dag en nacht patrouille lopen en antiguerrilla acties; totaal niet voor opgeleid, ze waren opgeleid tot kanonniers. Iedereen was moe uiteindelijk, maar de taak werd met humor gedaan. Hij spreekt met veel respect over de manschappen. De kanonnen zijn niet veel gebruikt, zoals P.J. het beschrijft: af en toe knallen om af te schrikken, daar hadden ze wel respect voor.
Van alles te weinig, instructeurs, kanonnen, eten.
Succesvol opgetreden: de wil was er, de wil van allen. Dienstplichtigen, vrijwilligers, reservisten en beroeps. Initiatief nemen, 250 man speciale troepen, Indonesiërs.
Door hun optreden draaiden de ondernemingen weer en kregen de bewoners weer welvaart. De bewoners wilden dat niet verliezen en waarschuwden wanneer er aanvallen zouden komen.
Ze aten kleffe hutspot, tot de koks Indisch leerden koken. Aan tafel bij B. vertelden ze later: gehaktballen van aardappelmeel, niet te eten. Er was veel ringworm en geelzucht.
Bouman: de rijen worden dunner. Waren verdomd hoog aangeschreven bij de legerleiding.
Iedereen kreeg een ereteken, tien gulden per dienstmaand, kledingbonnen, koffiebonnen en een sinaasappel? Verstond ik dat goed? Praatje prins Bernhard: het Nederlandse volk heeft de plicht om de teruggekeerden bij te staan in het vinden van hun plek in de maatschappij, daar was het Nederlandse volk niet mee bezig.
Bouman wil graag groepsfoto’s. Ik laat hem die ene zien die ik bij me heb maar hij is in gesprek en ik loop weer naar de tafel terug. Is er niet meer van gekomen.
EM, Expeditie Macht. Adjudant P. B. en zijn korporaal van EM, onderdeel luchtmobiele brigade, heeft de tradities van het 1e regiment 7 december divisie overgenomen, dus ondersteunen zij de reünie waar nodig.
Tip Den Haag NIMA, had ik ook eerder al gehoord maar nog niet benut. Fotoboeken met tekst, daar zijn ze verzot op. Maar wij willen ons rode fotoboek niet kwijt natuurlijk.
W. aan eind nog even: aan boord van de Tegelberg ontmoet, zag het meteen op de foto, ik was gewoon soldaatje en hij hoger en ik vond het een aardige man, heb meteen gebeld, een uur nadat Checkpoint binnen was.
Beeksma van de organisatie had het Gedenkboek 2-6 RVA mee, ik krijg het van hem. K. Bruinsma wordt genoemd bij de inmiddels overleden sobats. Nog dichterbij kan ik niet komen.
Volgens hem hebben mensen van 2-6 RVA ook belangstelling voor het boek van P.J, maar B. bijvoorbeeld niet, dat is niet zo’n lezer.
Zijn dame zegt dat de jongens die terugkwamen vreemd deden. Wat ze vreemd deden, zover kwamen we helaas niet.
Beeksma's vrouw vraagt of ik wijzer ben geworden, niet veel persoonlijke verhalen zeker. Nee maar toch maken ook alle kleine stukjes het beeld completer.
Aan de eettafel, rijsttafel, mijn zus en ik zitten niet bij elkaar, mijn zus zit naast de vrouw van de generaal en ik zit bij M.G.
M.G. die een schat aan informatie vertelde. En een duidelijke grens stelt aan wat verteld kan worden. Lees verder in Blog 9 en 10.
Er is veel gebeurd, haal de onderste steen niet boven, dan valt de bovenste naar beneden.
Het kleine vrouwtje met pretogen die net aan staar is geholpen vraagt mij wat we komen doen. Zij was ook getrouwd en bij thuiskomst van haar man was er ook een dochter van 2,5 jaar die haar man nog nooit had gezien. Ze vindt het geweldig dat wij er zijn en dit doen.
Het gezelschap aan de eettafel is apart, een van de mannen vouwt een muts en zet hem op. Zijn vrouw trekt hem van zijn hoofd, moet hem nog steeds onder de duim houden, zegt ze, ze blijven ondeugend die Indiëjongens.
Mijn ijsje is kleiner en van een andere soort, anders dan alle andere, was het ijs op? M.G. zegt onderscheid moet er zijn.
De officiële ceremonie: eindje lopen op een groot parkeerterrein. Generaal Bouwman commandeert, vlag half en de Last Post wordt gespeeld Later denk ik lastpost, ze spelen lastpost. Hij houdt weer een praatje. Zegt aan het eind, vlag op en Wilhelmus. We zingen mee, ik ook. Hij vergist zich twee keer, vlag half terwijl hij weer op moet en Wilhelmus bij vlag half, terwijl daar de lastpost moet. Volgens mijn zus heeft hij vlekjes op zijn revers en stropdas, breekbaar militair vertoon, het ouder worden, het raakt me, de ceremonie is eenvoudig en raakt ons aan alle kanten.