Tussentijd Mijn laatste blog is op 15 augustus 2015 gepost. Dat is een lange tussentijd zonder taal noch teken over Taboe in het theemeubel. In blog 58 schreef ik dat de brieven van november en december 1947 misten. Wat ik er niet bijschreef was dat ik daar wel blij mee was in zekere zin, dan schoot ik lekker op. Ik realiseerde mij dat dit een teken aan de wand was. Taboemoe? Intussen zijn we in juni 2016 aanbeland. In de tussenliggende tijd heb ik met stadsgenoot Kees Hocque Gorcum doorkruist. Een tocht door de stad waarbij ik zijn verhalen, jeugdherinneringen uit de jaren 50 – 60 optekende. De tekst ligt nu bij een groepje lezers. Vinden de lezers het boek interessant ook voor buiten Gorcum dan zoeken wij een uitgever. In het andere geval geven wij het boek in eigen beheer uit. Een welkom intermezzo. Ik heb geen moment getwijfeld of ik door zou gaan met de brieven en Taboe in het theemeubel. Een afleiding als deze geeft weer frisse moed. De brieven uit november en december ’47 zijn boven water. De nummering loopt dubbel, zo zijn ze op een andere plek in het archief, de schoenendozen terecht gekomen. Blog 58 en 59 gingen over de periode januari 1948. Ik heb de brieven van februari 1948 inmiddels gelezen maar nog niet omgewerkt tot een blogtekst. Eerst ga ik nu de eerdere vermiste brieven uit november en december 1947 lezen, verwerken en plaatsen in Taboe in het theemeubel. Wordt vervolgd.

Ik noem het de burgerlijke stand, velen hebben al een kruisje, wij zijn bijna oerang tani mee

-Patrouilles, gevangenen, doden, routine, kamp opknappen, dagelijkse zaken, het immense contrast tussen strijd en leven. Steeds denk ik dat er een evenwicht ontstaat, hoe barbaars ook. Dat ik blijf lezen, alles lees maar minder veel weer hoef te geven, herhaling op herhaling is niet nodig. Sprongen naar een nieuwe fase. Maar dan stuit ik steeds weer op het verglijden, weer een nuance verschil in hoe het leven beleefd wordt.

Het lukt me niet om grote delen over te slaan. Als ik stukken oversla lijkt het alsof het leven schoksgewijs voortgaat. Dat is niet zo. De foto van de gevangenen van de D-batterij had ik eerder geplaatst en komt in twee fotoalbums voor, het rode en het album met de aquarel. In dit laatste album staat er een bijschrift bij de foto. Nu, met de tussenliggende tijd, komt die tekst in een heel ander perspectief. Van mild schertsend naar rauw dodelijk.

(more…)